فصلنامه علمی

نوع مقاله : مقاله علمی

نویسندگان

1 گروه حقوق خصوصی، دانشگاه علوم قضایی، تهران، ایران

2 گروه حقوق خصوصی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

چکیده

هدف: این نوشتار در پی تبیین مسئولیت بیمه‌گر در برابر راننده مسبب حادثه است که در قانون بیمه اجباری 1395 پیش بینی شده است. لذا بایستی مفهوم، مبانی و قلمرو مسئولیت بیمه‌گر در این زمینه بررسی شود.
روش: توصیفی- تحلیلی
یافته‌ها: مسئولیت بیمه‌گر در برابر راننده مسبب حادثه یکی از مسائلی است که تقنین آن در قانون بیمه ضروری می نمود و قانون‌گذار ما در قانون بیمه اجباری وسایل نقلیه موتوری 1395 اقدام به تقنین آن نمود. در این مورد قانونگذار بایستی میان منافع بیمه‌گر و بیمه‌گذار توازن ایجاد کند و به همین جهت به شکل کمتری از ذینفع بیمه در این موارد حمایت شده است. لذا با این رویکرد به تبیین قلمرو مسئولیت بیمه‌گر در این زمینه پرداخته شده است.
نتیجه گیری: بیمه مسئولیت راننده مسبب حادثه قبلا به شکل اختیاری وجود داشت و از وی حمایتی صورت نمیگرفت که قانون‌گذار در قانون مصوب 1395 علاوه بر اجباری نمودن اخذ این بیمه نامه، سایر شرایط و احکام آن‌را نیز بیان نمود. قلمرو مسئولیت بیمه‌گر در این مورد از مسئولیت در برابر شخص ثالث محدودتر اما خسارات بدنی و جانی ناشی از قوه قاهره را نیز بر عهده دارد. جبران خسارت راننده در زمان افزایش خسارات بدنی و خسارات بعد از اتمام قرارداد در صورت تحقق در زمان وجود قرارداد بر عهده بیمه‌گر است. پرداخت خسارت در مهلت نیازمند درخواست ذی‌نفع و شروع آن از قطعیت حکم دادگاه یا توافق طرفین است و در پایان نیز پیشنهاداتی ارائه شده است.

کلیدواژه‌ها

عنوان مقاله [English]

Insurer's liability against the reasoned driver who caused the accident in the new law of compulsory insurance

نویسندگان [English]

  • J. Shamsi 1
  • M. Soltani 2

1 Department of Private Law, University of Judicial Sciences, Tehran, Iran

2 Department of Private Law, Khwarazmi University, Tehran, Iran

چکیده [English]

Purpose: This article aims to explain the responsibility of the insurer against the driver who caused the accident, which is foreseen in the compulsory insurance law of 2015. Therefore, the concept, basics and territory of the insurer's responsibility should be examined in this field.
Analytical method
Findings: The liability of the insurer against the driver who caused the accident is one of the issues that was considered necessary to be legislated in the insurance law, and our legislator tried to legislate it in the mandatory motor vehicle insurance law of 2015. In this case, the legislator must create a balance between the interests of the insurer and the insured, and for this reason, the beneficiary of the insurance is less protected in these cases. Therefore, with this approach, the scope of the insurer's responsibility has been explained in this field.
Conclusion: The liability insurance of the driver who caused the accident used to exist in an optional form and he was not protected. In the law approved in 2015, the legislator, in addition to making it mandatory to obtain this insurance policy, also stated other conditions and rulings. In this case, the scope of the insurer's responsibility is more limited than the responsibility against the third party, but it is also responsible for the bodily and life damages caused by the authority of Cairo. The insurance company is responsible for compensating the driver in the event of increased physical damages and damages after the end of the contract. Payment of damages within the deadline requires the request of the beneficiary and it starts from the finality of the court ruling or the agreement of the parties, and at the end, suggestions are also presented.

کلیدواژه‌ها [English]

  • compulsory insurance
  • civil liability
  • third party
  • The cause of the accident
  • compensation
ابن ابی الحدید. (۱۴۱۴). شرح نهج البلاغه. ج 1، بیروت، الدار الإسلامیة.
اسکینی، ربیعا. (1386). حقوق تجارت. تهران: سمت، چاپ 11.
احمدی، خلیل. (1395). مهم‌ترین نوآوری‌های «بیمه اجباری خسارات وارده به شخص ثالث در اثر حوادث ناشی از وسایل نقلیه سال 1395». پژوهشنامه بیمه، سال سی‌ودوم، شماره 3، ص103-122.
بابائی، ایرج. (1393). حقوق بیمه. ویراست دوم، تهران، انتشارات سمت، چاپ دوازدهم.
خدابخشی، عبدالله. (1396). حقوق بیمه و مسؤولیت مدنی. تهران، شرکت سهامی انتشار، چاپ اول.
شهیدی، مهدی. (1381). حقوق مدنی سقوط تعهدات. تهران، مجد، چاپ پنجم.
شمس، عبدالله. (1396). آیین دادرسی مدنی. تهران، دراک، چاپ سی و هفتم.
صالحی، محمود. (1381). حقوق بیمه. تهران. بیمه مرکزی ایران، چاپ اول.
طوسی، محمد بن حسن. (1390). تهذیب. تحقیق سید حسن موسوی خراسانی، تهران، دارالکتب، الاسلامیة، چاپ اول، ج7.
خدابخشی، عبدالله. (1392). رویه قضایی و مرور زمان بیمه ای. برگرفته از سایت
 عاملى، محمد بن حسن. (1409). وسائل الشیعة. قم، مؤسسه آل‌البیت علیهم السلام، اول، جلد 25.
کاتوزیان، ناصر. (1393). قواعد عمومی قراردادها. تهران، شرکت سهامی انتشار، جلد 3.
کریمی، آیت. (1396). کلیات بیمه. تهران، نشر میزان، چاپ هفدهم.
کـریمی‌، حسین. (1365). مـوازین‌ قضایی از دیدگاه امام خمینی. قم‌، انتشارات شکوری.
کلینی، محمد بن‌ یعقوب‌. (1367). الکافی. تهران، دارالکتب الاسلامیه، الطبعه‌الثالثه، ج5.
قاسم‌زاده، مرتضی. (1380). نقش سکوت در بیان اراده. مجله دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دوره 51، ص 65-88. 
قمّى، صدوق، محمد بن علی. (1415). المقنع (للشیخ الصدوق). قم، مؤسسه امام هادى علیه‌السلام.
شیخ طوسی، محمد بن حسن. (بی‌تا). المسائل‌‌الحاثریات‌ مندرج در الوسائل العشر. قم، مؤسسه نشر اسلامی.
معزی، جعفر. (1391). بررسی مرور زمان در بیمه‌های بازرگانی. پژوهشنامه بیمه، سال بیست و هفتم، شماره 4، ص 97-112.
معزی، جعفر. (1386).حقوق بیمه شخص ثالث. شیراز، آوند اندیشه، چاپ اول.
 ملائکه‌‌پور شوشتری، محمدحسن- بنی‌رشید، ناهید. (1394). تحلیلی برماده 36 قانون بیمه مصوب سال 1316. پژوهشنامه بیمه، سال سی‌ام، شماره 2، ص189-219.
 موسی‌زاده، ابراهیم. (1391). حقوق اداری، تهران، انتشارات دادگستر، چاپ اول، ص 103.
نورى، حسین. (1408). مستدرک‌الوسائل و مستنبط‌المسائل. جلد18، بیروت: مؤسسه آل‌البیت علیهم‌السلام.         

نامه به سردبیر


سردبیر نشریه پژوهشنامه بیمه، هرگونه پیشنهاد و انتقاد دیگر نویسندگان و خوانندگان را در خصوص نقد و بررسی این مقاله مندرج در سامانه نشریه را ظرف مدت 3 ماه از تاریخ انتشار آنلاین مقاله در سامانه و قبل از انتشار چاپی نشریه، به منظور اصلاح و نظردهی امکان پذیر نموده است.، البته این نقد در مورد تحقیقات اصلی مقاله نمی باشد.
توجه به موارد ذیل پیش از ارسال نامه به سردبیر لازم است در نظر گرفته شود:
[1] نامه هایی که شامل گزارش آماری، واقعیت ها، تحقیقات یا نظریه پردازی ها هستند، لازم است همراه با منابع معتبر و مناسب همراه باشد، اگرچه ارسال بیش از زمان 3 نامه توصیه نمی گردد.
[2] نامه هایی که بجای انتقاد سازنده به ایده های تحقیق، مشتمل بر حملات شخصی به نویسنده باشند، توجه و چاپ نمی شود.
[3] نامه ها نباید بیش از 300 کلمه باشد.
[4] نویسندگان نامه لازم است در ابتدای نامه تمایل یا عدم تمایل خود را نسبت به چاپ نظریه ارسالی نسبت به یک مقاله خاص اعلام نمایند.
[5] به نامه های ناشناس ترتیب اثر داده نمی شود.
[6] شهر، کشور و محل سکونت نویسندگان نامه باید در نامه مشخص باشد.
[7] به منظور شفافیت بیشتر و محدودیت حجم نامه، ویرایش بر روی آن انجام می پذیرد.


 

CAPTCHA Image