نادر مظلومی؛ جعفر باباجانی؛ رضا جعفری
چکیده
هدف اصلی این مقاله، تعیین سطحی از سرمایه است که بتواند انتظارات متعارض سهامداران و نهاد ناظر را پاسخ دهد. در این راستا، با استفاده از دادههای آماری، ضرایب خسارت دورۀ زمانی 1370-1396 چهار شرکت بیمۀ «الف»، «ب»، «ج» و «د» و بر اساس دستورالعمل محاسبۀ سرمایۀ الزامی، سرمایۀ الزامی از منظر ناظر، با استفاده از روش ارزش ...
بیشتر
هدف اصلی این مقاله، تعیین سطحی از سرمایه است که بتواند انتظارات متعارض سهامداران و نهاد ناظر را پاسخ دهد. در این راستا، با استفاده از دادههای آماری، ضرایب خسارت دورۀ زمانی 1370-1396 چهار شرکت بیمۀ «الف»، «ب»، «ج» و «د» و بر اساس دستورالعمل محاسبۀ سرمایۀ الزامی، سرمایۀ الزامی از منظر ناظر، با استفاده از روش ارزش در معرض ریسک (روش پارامتری واریانس-کوواریانس) و به صورت مدلسازی داخلی محاسبه شده است. سپس، بر اساس شیوۀ هزینۀ سرمایه و بر اساس روش کرانۀ ریسک و هزینه- فایده، سرمایۀ بهینه هم از دیدگاه بیمۀ مرکزی و هم از دیدگاه سهامداران، برای شرکتهای بیمه تعیین شد. نتایج حاکی است که سرمایۀ موجود بهینه برای چهار شرکت بیمۀ الف، ب، ج و د بهترتیب در حدود 130,069، 35,478، 20,897 و 13,177 میلیارد ریال و نسبت توانگری مالی حداقل و تعادلی بهترتیب در حدود 4/164%، 9/164%، 2/241% و 9/120% برآورد شد تا هم انتظارات سهامداران (بازدۀ سرمایه) و خریداران سهام این شرکتها (هزینۀ تأمین سرمایۀ الزامی) و هم انتظارات بیمۀ مرکزی ایران (سرمایۀ الزامی) بهعنوان ناظر بیمه برآورده شود.